Het kruidengeheim van de Ojibwa Indianen / Blog

1922. In een ziekenhuis in Haileybury, Ontario, werkte verpleegster René Caisse. De vrouw was afkomstig uit een katholiek gezin van 11 kinderen. Op een dag verzorgde ze een patiënte en merkte ze een soort litteken op haar borst. Ze informeerde naar de herkomst van het litteken en de patiënte vertelde het verhaal over haar borst.

Tijdens een vakantie, twintig jaar geleden, kampeerde ze met haar man in het een indianenkamp in het noorden van Ontario. Een Indiaanse vrouw merkte de merkwaardige plek op de borst en vertelde dat het om een kanker ging. Ze bood aan om de vrouw te helpen. Sceptisch en conformistisch als ze was, weigerde de vrouw de hulp van de indiaanse. Ze verkoos om terug te keren naar Toronto om zich in een hospitaal te laten onderzoeken. De artsen diagnosticeerden inderdaad een kankergezwel.

De remedie was een volledige amputatie van de borst. Aangezien een vriendin aan dezelfde operatie was gestorven en de vrouw geen geld had om het hospitaal te betalen, zag ze af van deze risicovolle ingreep. Samen met haar man keerde ze terug naar het indianenkamp. Ze stond toe dat de indiaanse haar hielp met een kruidenaftreksel, dat al eeuwen door de Ojibwa-stam werd gebruikt. De borst begon te genezen en de indiaanse leerde haar hoe ze de gebruikte planten kon herkennen en hoe ze het aftreksel zelfs moest bereiden. Rene Caisse constateerde nog steeds het littekenweefsel, maar verder was de borst volledig kankervrij. De verpleegster vroeg naar het kruidenrecept en vanaf dan begon het verhaal van Rene Caisse en de Ojibwa-kruidenformule.

De verpleegster startte met het uitproberen van het aftreksel toen in 1924 haar tante door de artsen terminaal was verklaard. Ze vroeg aan de behandelende arts van de vrouw, Dr R.O. Fisher, of ze het indiaanse preparaat mocht toedienen. Aangezien de arts niets beters te bieden had, gaf hij zijn toestemming. De tante gebruikte het aftreksel gedurende twee maanden elke dag. Haar gezondheid ging zienderogen vooruit en ze hervond terug haar krachten. De tante leefde nog twintig jaar.

Gesterkt door het positieve resultaat bij haar tante, begon Rene in samenwerking met Dr Fisher met het behandelen van andere kankerpatiënten. Deze patiënten ondervonden dezelfde werking: verbetering van de algemene gezondheid. Het nieuws verspreidde zich snel en Rene en Dr Fisher experimenteerden verder met de kruidenformule. Ze zouden het preparaat nu ook subcutaan gaan injecteren.
De eerste persoon die ze op die manier behandelden, was een man uit New York die tong- en keelkanker had. Hij reageerde heel heftig op de injectie met beven en een gevaarlijke sterke zwelling van de tong. Hij werd niet meer geïnjecteerd, maar zijn kanker breidde niet uit en hij leefde nog een lange tijd comfortabel.

Echter was het voor het medische duo duidelijk dat ze hun formule moesten aanpassen indien men verder patiënten subcutaan wilde behandelen. Rene Caisse overtuigde haar moeder om in haar huis een laboratorium in te richten, waarin ze samen met Dr Fisher het preparaat op muizen testte. Hun bevindingen waren dat één kruid, subcutaan ingespoten, de tumoren deed verschrompelen maar niet de algemene gezondheidstoestand verbeterde. Pas wanneer ze nog drie andere kruiden oraal toedienden, ontstond ook een verbetering van de algemene toestand van de patiënten. De definitieve anti-carcinogene kruidenbehandeling was geboren en Rene Caisse gaf er haar achternaam in omgekeerde volgorden aan: ESSIAC.

Ze nam ontslag als verpleegster en begon met het behandelen van 30 patiënten per dag. Rene vroeg geen honorarium voor haar behandelingen en leefde van vrijwillige bijdragen. Door het geklaag van de buren over de dagelijkse va-et-vient was ze evenwel genoodzaakt te verhuizen. Pas acht uur na de installatie in haar nieuwe praktijk in Peterborough werd er aan de deur geklopt: er was een arrestatiebevel uitgevaardigd voor het onwettig toepassen van de geneeskunde. Rene protesteerde aangezien ze een toelating had van het Ministerie van Volksgezondheid en van artsen en chirurgen. “Ze zouden niet tussenkomen indien ze geen geld vroeg voor haar consultaties en behandelingen.” Daarenboven had ze van elke patiënt de kankerdiagnose van de arts.

Terwijl Rene zich omkleedde, las de aanklager stiekem de brieven en documenten die in haar praktijk te vinden waren. Toen ze terug naar beneden kwam en haar jas wou aantrekken, bedacht de man zich. Hij zou er met zijn ‘patron’ over spreken.

Het hele gebeuren trok de aandacht van de kranten, maar ook van Dr A.F. Bastedo in Bracebridge. Hij was onder de indruk van een patiënt die genas van een intestinale kanker en overtuigde de autoriteiten om hotel British Lion om te vormen tot een kankerkliniek. Rene was er de spilfiguur en de kliniek draaide op volle toeren, zodat de straat door verkeer nog nauwelijks toegankelijk was en zelfs ambulances voor het ziekenhuis stopten om zeer verzwakte patiënten af te laden. De kliniek in Bracebridge was geopend van 1934 tot 1942. Rene zei altijd tegen mensen die haar van ver kwamen opzoeken: ‘Steek de grijze brug over en sla linksaf Dominion Street in.’

Echter kort na de opening van de kliniek in Bracebridge trof kanker ook het persoonlijke leven van Rene: haar moeder kreeg op haar 72ste leverkanker. De kanker was inoperabel door haar hartziekte. Rene begon haar moeder te behandelen volgens de ESSIAC-methode en de vrouw herwon haar gezondheid en leefde nog 18 jaar, om uiteindelijk aan een hartaanval te sterven.

Het volk wou dat het werk van Rene Caisse door het Ministerie van Volksgezondheid werd erkend en ondersteund, en er werden hiervoor duizenden handtekeningen verzameld. De ‘staatsarts’ Dr Frederik Banting, uitvinder van de insuline, eiste dat Rene Caisse voortaan in zijn laboratorium zou werken. Hij garandeerde haar dat haar geheime kruidenbehandeling niet openbaar werd gemaakt, maar “de resultaten van de onderzoeken enkel bij hem werden ingediend, alvorens ze publiek toegankelijk werden.”

Rene Caisse weigerde zijn aanbod. “Ik wil wel met hem samenwerken, maar ik wil nooit mijn patiënten laten sterven aan kanker omdat ik mijn kliniek moet verlaten. Het is een pijnlijke beslissing maar ik weiger zijn aanbod.”

De zaak Caisse veroorzaakte veel commotie. Enerzijds waren patiënten verschrikt door het idee dat Rene hen in de steek zou laten, anderzijds waren er de artsen die vonden dat ze moest springen voor het aanbod van Dr Banting.

Ze werd in haar beslissing ondermeer ondersteund door Mrs Henderson. Mrs Henderson was bijna op sterven na dood toen ze Rene Caisse bezocht. Kanker trof haar beide borsten alsook haar baarmoeder. De behandelende arts gaf toe dat geen enkele behandeling de vrouw nog kon redden. Ze was opgegeven.

“Ik had een gele teint, mijn haar viel uit en mijn ogen, normaal blauw, waren grijs en zonder expressie. Ik verloor zoveel bloed dat ik dacht te sterven. Ik kon geen twee minuten meer rechtstaan,” vertelde Mrs Henderson na haar succesvolle behandeling met Essiac. Ze ging terug aan het werk en leefde nog lang in goede gezondheid.

Onvermijdbaar liep het ook enkele malen fout af en kon een behandeling niet meer baten, zoals voor een mevrouw die ‘s morgens al stervende was en toch nog naar de kliniek van Caisse werd gebracht. De artsen hadden de familie al gewaarschuwd dat de vrouw elk moment een embolie kon maken. Ze stierf in de kliniek, maar de pathologen eisten een onderzoek.

Essiac werd ook bekend in de Verenigde Staten en Rene Caisse werd uitgenodigd door een eminente arts in Chicago, Dr Clifford Barbourka. Hij stelde haar vervolgens voor aan Dr John Wolfer van de medische faculteit van de universiteit. Rene moest dertig patiënten in diverse stadia van kanker behandelen. De verpleegster maakte wekelijks de pendel van bijna duizend kilometer heen en terug. Telkens moest ze met haar kruidenarsenaal en materiaal én gewapend met een verklarende brief van Dr Wolfer de grens over, de douane voorbij. Ze maakte zelf nog het kruidenpreparaat volgens het hele geijkte proces van koken, nachtelijk macereren en in de vroege uurtjes weer koken. En dan alles nog in eigen ampoules bottelen. Ze behandelde haar patiënten in Bainbridge in het weekend, om dan naar Chicago te vertrekken, haar patiënten daar in de week te behandelen om vervolgens weer naar Canada te rijden. Dit gedurende anderhalf jaar. Het resultaat van het onderzoek was een levensverlenging, verschrompeling van de tumoren en een vermindering van de pijn. Dr Barbourka bood haar een kantoor aan in het Passavant hospitaal in Chicago, maar Rene Caisse weigerde. Ze werd ondertussen al ‘de meesteres van het weigeren’ genoemd. Ze kon en wou haar patiënten niet in de steek laten!

Uiteindelijk was het steeds de betrachting geweest van Rene Caisse om haar kruidenformule in Canada erkend te krijgen, echter gebeurde dat nooit. Ze werd er wanhopig van. Ze had decennia lang gevochten op Essiac erkend te krijgen, maar de machtige farmaceutische bedrijven met politieke invloed beoordeelden de behandeling steeds als ‘controversieel en illegaal’. De non-toxic kankerbehandeling was te bedreigend voor de destructieve radio- en chemotherapie.

René Caisse overleed de dag na Kerst in 1978, op 90 jarige leeftijd; Ze had duizenden mensen van kanker genezen.

Vandaag wordt ze nog steeds erkend voor haar bijdrage aan de natuurgeneeskunde. Bronzen sculpturen van ‘Nurse Caisse’ zijn aan haar opgedragen in Bracebridge en het Canadian College of Naturopathic Medicine in Toronto.

Een jaar voor haar dood, in 1977, gaf ze de geheime kruidenformule prijs en droeg ze het recept, alle rechten en het handelsmerk van Essiac over aan het bedrijf Resperin. Charles Brusch, MD, uit Cambridge, MA, was getuige van de ondertekening van de overeenkomst tussen Rene M. Caisse en Resperin, en bevestigde dat het originele recept nooit aan iemand anders dan Resperin werd bekendgemaakt. Resperin gaf haar de garantie die ze eiste: Essiac® zou worden geproduceerd en gedistribueerd naar mensen over de hele wereld. Op 29 mei 1995 droeg Resperin zijn rechten over aan Essiac® en werd het bedrijf ontbonden. Het bedrijf Essiac Products Canada International is nu de eigenaar van alle rechten en produceert en distribueert de Essiac® kruidenformule via zijn distributeurs.

“Het gaat over planten die over heel Ontario te vinden zijn, in zo’n grote hoeveelheden dat er alle kankerpatiënten ter wereld mee kunnen behandeld worden,” vertelde ze over de kruiden.

De Essiac voor eigen gebruik is te verkrijgen onder de naam FlorEssence. Het product bevat alle acht oorspronkelijke kruiden die Rene kreeg van de Ojibwa ontving, via de mevrouw in het ziekenhuis.

Het centrale kruid is de grote klis (Arctium lappa) bekend om zijn krachtige depuratieve werking. Het kruid reinigt tot diep in de hersenen en het ruggenmerg!

• Grote klis (Arctium lappa)
• Schapenzuring (Rumex acetosella)
• Rode iep (Ulmus rubra)
• Russische rabarber (Rheum palmatum)
• Rode klaver (Trifolium pratense)
• Waterkers (Nasturtium officinale)
• Gezegende distel (Carduus benedictus)
• Kelp of bruinalg (Laminaria digitata)